Uciekam stąd.
Powiem szczerze, że próbowałam, ale nie jestem w stanie kontynuować czegoś, co nie należy do mnie. Wspólnym ten blog ciężko nazwać, moim tym bardziej. Od początku był Kasi, a mnie tu nie powinno być. Całego go stworzyła i miała. Nadal zresztą ma i może tu wróci, żeby zakończyć lub kontynuować. Jest tutaj jej sukces, jej wkład, jej zaangażowanie. Ktoś kiedyś dobrze napisał w komentarzu.Gdy blog jeszcze nie był wspólnym, miał w sobie o wiele więcej życia i kreatywności.
I lepiej prowadzić go samemu. Prawda.
Ja jestem w trakcie robienia czegoś nowego, czegoś swojego i tylko tam będę.
Dziękuję. Za możliwość.
M.
Kiedy mówię przestań, nikt nie słyszy. Nikt nie pomaga! Nikt nie widzi. Nie tworzy wizji zakrytych, rozpoznanych też nie chce. Swoje myśli, inne radzi, wraca od niego obce- ja tego nie chce! Nie rozumiem, nie widzę, bo jestem sekretem swoim schowanym w obcym odczuciu, nieznanym i niezbyt ukierunkowanym. Prawidłowo nie widzę i dlatego nie czuje. Bo będąc przykryta nie poznaje prawdy, która daje szanse na coś innego. Moja cisza pośród innych cisz jest inna. Tworzy bóstwo, do którego wracać pragnę, choć nie widzę sensu. Przejawia myślą niezrozumiałą moje krótkie uśmiechy. Kiedy chciałam zmienić któryś, on nie dał, bo tęsknił za mną będąc przy mnie. Wzajemnie wątpliwi. Niby pragnący, ale spowrotem wrócić już nie chcą. Ileś razy trochę już udało się. Ale nigdy do końca, bo zaplanowany został inny tok i krok po kroku krok.
M.
